CentrumEduMed Medycyna Kontrast w badaniu rezonansem magnetycznym – co to jest i po co się stosuje?
Kontrast w badaniu rezonansem magnetycznym – co to jest i po co się stosuje?
0

Kontrast w badaniu rezonansem magnetycznym – co to jest i po co się stosuje?

0

Rezonans magnetyczny (MR) to nowoczesna metoda diagnostyki wykorzystująca pole magnetyczne i fale radiowe. Pełni znaczącą rolę w diagnostyce między innymi chorób nowotworowych i neurologicznych. W niektórych przypadkach podczas badania konieczne jest zastosowanie tzw. środka kontrastującego.

Pojęcie środków kontrastowych

We współczesnej praktyce klinicznej diagnostykę obrazową z wykorzystaniem rezonansu magnetycznego ceni się za nieinwazyjny charakter i wysoką skuteczność rozpoznania patologii. Jednak znakomita jakość obrazowania magnetyczno-rezonansowego w wielu przypadkach jest dopiero osiągalna przy zastosowaniu tzw. środków kontrastowych, podawanych pacjentowi drogą dożylną. Kontrast wspomaga skuteczność badań MR gwarantując bardzo dobrą dokładność różnicowania tkanek i kontrastowości obrazu, co pozwala na wysoce precyzyjne uwidocznienie dysfunkcji.

Sposób działania i podział kontrastów

Działanie środka cieniującego polega na koncentrowaniu się jego substancji w odpowiedniej tkance, która tym samym wzmacnia albo osłabia odbierany sygnał w zależności od potrzeby. Z uwagi na to, iż przydatność kontrastów jest możliwa dzięki właściwościom paramagnetycznym, w ich uzyskiwaniu bazuje się na pierwiastkach wykazujących rzeczony paramagnetyzm: gadolinie, dysprozie, manganie i żelazie. Każdy z wyżej wymienionych pierwiastków ze względu na swoiste cechy ma ukonkretnione zastosowanie podczas badań rezonansem magnetycznym. Na tej podstawie środki kontrastowe dzieli się na dwa typy: negatywne oraz pozytywne. Związki żelaza znajdują przeznaczenie jako kontrasty negatywne, w oparciu o które funkcjonuje diagnostyka zmian ogniskowych wątroby oraz patologii układu pokarmowego. Środki tego typu osłabiają sygnał biegnący z tkanki w której się znajdują, co przekłada się na ich ciemniejszą barwę na obrazie od tkanek otaczających. Z kolei środki kontrastowe pozytywne (barwa staje się jaśniejsza) są związkami wzmacniającymi sygnał pochodzący z narządu lub tkanki, w których zostały zaaplikowane. Stosowane są przede wszystkim w diagnostyce chorób ośrodkowego układu nerwowego, układu mięśniowego, serca, wątroby, nerek, nadnerczy oraz narządu rodnego. W ich przypadku największą popularnością wyróżniają się kontrasty opracowane na bazie gadolinu; nie zawierając jodu tylko w skrajnych przypadkach wywołują reakcje alergiczne, a charakteryzując się wysoką rozpuszczalnością w wodzie są łatwo wydalane przez organizm pacjenta.

Potencjalne skutki uboczne po podaniu środka kontrastowego

Zaaplikowany środek kontrastowy jak każdy inny niesie ze sobą pewien stopień ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych. Na szczęście zdarzają się niezmiernie rzadko, są łagodne i krótkotrwałe w przebiegu; jednak ich niska frekwencyjność nie wyklucza, że mogą się pojawić. Do najczęstszych skutków ubocznych należą: nudności, pokrzywka, zaburzenia smaku, czy rzadziej ból i uczucie zimna w miejscu podania. Co u 100 pacjenta może dojść do objawów migrenowych, a wyjątkowo do reakcji anafilaktycznej. Ważnym jest aby powyższych dolegliwości związanych z nietolerowaniem przez organizm środka kontrastowego nie bagatelizować i w każdej takiej sytuacji należy niezwłocznie powiadomić personel medyczny pracowni.

Artykuł przygotował serwis Cenomed. Zapisz się na badanie rezonansem magnetycznym.

5/5 - (1 vote)
Reklama ubrania medyczne